زبان دری و فرهنگ زرتشتی

یکی ازتجربه های مهاجرت دوم زرتشتیان از دست رفتن زبان شیرین دری در میان نسل سوم مهاجران بود . هر چند به تازگی زمزمه هایی برای آموزش این زبان به جوانان در تهران شنیده می شود.

تا چند سال آینده شاید همین مورد در باره زبان فارسی پیش آید و عدم تکلم نسل دوم مهاجران زرتشتی آمریکا به حتا زبان فارسی باعث دل نگرانی جامعه شود . در نتیجه شاید تا چند سال آینده شاهد باشیم که انجمن های زرتشتیان آمریکا با پر کردن کلاس های دری و فارسی سعی در پر کردن جای خالی زبان های غیر قابل استفاده فارسی و دری کنند.

همه کوشش ها برای آموزش این گونه زبان ها برای نسل های بعدی قابل تقدیر خواهد بود و شاید در برخی مواقع حتا لازم. اما آنچه در این میان از اهمیت برخوردار است همانا انتقال فرهنگ است از اولیا به فرزندان. اگر پدر و مادر بتوانند پیش از آنکه سعی در آموزش زبان و خط فارسی واحیانن دری به فرزندان خود کنند کمی هم به فکر انتقال آن چیزی برآیند که می توانفرهنگ زرتشتی ماندن نامیدش و روزی و روزگاری مسبب اصلی پافشاری زرتشتیان در حفظ آداب و سنن دینی زرتشتی بود و در نتیجه تنها عامل ماندگاری آباء و اجدادمان بر باورهای زیبا و اصیل زرتشتی.

آنچه باعث پابرجایی و استواری ما بر همه باورهای دینی مان است همان فرهنگی است که این جامعه را در درازای تاریخ پر رنج و عذاب خود در برابر چیرگان و وحشیان استوار و نستوه نگاه داشت. بیاییم به جای پرداختن به امور دست دوم به اصل موضوع توجه کنیم . بیایید به جای پافشاری به دری سخن راندن که می توان به راستی ابزار انتقال فرهنگش نامید به خود فرهنگ برسیم. امروز که این نوشته را خواندید کمی کلاهتان را قاضی کنید و به خود جواب دهید : آیا چیزی از آن فرهنگ برایمان مانده است؟ چنانچه شما نیز بر این باورید که چیزی از آن فرهنگ بافی نمانده تا منتقل شود برای ما بنویسید که چه باید کرد؟ واگر پاسختان مثبت است باز هم خوشحال خواهیم شد اگر نظرتان را با همه خوانندگان«امرداد دات کام» در میان بگذاریم.